Pecka Józef Adam

Pecka Józef Adam (28.10.1895 Tarnów-1940 Charków) – syn pocztowca Walentego i Anny z domu Kozioł, urodzony w Tarnowie 28 października 1895 roku. W rodzinnym mieście uczęszczał do gimnazjum i tam w roku 1913 złożył egzamin dojrzałości. Po maturze podjął studia uniwersyteckie. Od roku 1913 uczestniczył w ruchu niepodległościowym. Należał do Tarnowskiej Drużyny Strzeleckiej. Od 6 sierpnia 1914 roku służył w 1 Pułku Piechoty I Brygady Legionów Józefa Piłsudskiego. Brał udział we wszystkich bitwach stoczonych przez tę jednostkę. Pod Łowczówkiem został po raz pierwszy ranny. Po kryzysie, kiedy odmówił złożenia przysięgi na wierność państwom centralnym, powołano go do armii austro-węgierskiej i skierowano na front włoski. Działał w konspiracji w Polskiej Organizacji Wojskowej – POW. 15 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, początkowo na froncie ukraińskim. Od lutego 1920 roku uczestniczył w walkach na froncie północno-wschodnim. Pod Dyneburgiem dowodził 9 kompanią 23 Pułku Piechoty. Po raz trzeci został ranny pod Okuniewem na Wileńszczyźnie. W lipcu 1920 roku skierowany na Lubelszczyznę brał udział w ofensywie sierpniowej nad Wieprzem, a potem we wrześniu tego roku w bitwie nad Niemnem. Od 14 października 1920 roku dowodził batalionem awansując do stopnia kapitana.W okresie międzywojennym służył m.in. we Włodzimierzu Wołyńskim, gdzie stacjonował 23 Pułk Piechoty. Przeniesiony do Torunia w 1928 roku był tam wykładowcą, a później dyrektorem nauk w Centralnej Szkole Strzelniczej. W latach 1931-1935 w stopniu podpułkownika pełnił funkcję zastępcy dowódcy 67 Pułku Piechoty w Brodnicy, gdzie udzielał się społecznie w strzelnictwie spotrowym i ZHP. W październiku 1935 r. powołany został na stanowisko dowódcy 58 Pułku Piechoty w Poznaniu. Stąd w randze pułkownika przeniesiony 15 czerwca 1938 roku do Równego objął funkcję dowódcy pułku KOP „Zdołbunów”. W dniu 3 września 1939 roku został dowódcą piechoty dywizyjnej 38 Dywizji Piechoty Rez. Podczas kampanii wrześniowej walczył w okolicach Sądowej Wiszni, lasach Janowskich, koło Brzuchowic oraz Lwowa. Po rozwiązaniu dywizji 21 września 1939 roku przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego chory i wycieńczony powrócił do Równego. Tam 10 października 1939 roku aresztowało go NKWD, więziło wraz z innymi polskimi oficerami w koszarach na tzw. Sucharówce, a dnia 17 października tego roku przez Szepetówkę wywiozło do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany w Charkowie.

Posiadał następujące odznaczenia:

Srebrny Krzyż Orderu Wojennego „Virtuti militari”; Krzyż Niepodległości; nadany czterokrotnie Krzyż Walecznych; Krzyż I Brygady Legionów; Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi; Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski; Medal Pamiatkowy „Za wojnę `1918-1921”; Medal X-lecia Odzyskania Niepodległości; Odznakę I Brygady Legionów za wierną służbę; rumuński Order Orła Białego IV kl.; Odznakę pamiątkową 67 Pułku Piechoty i inne.
5 października 2007 roku został pośmiertnie awansowany do stopnia generała brygady.

Źródło: Ziemia Michałowska nr 4/2008